De toekomst van mode: de evolutie van toeleveringsketens en…

In de snel veranderende wereld van mode worden traditionele lineaire toeleveringsketens heringericht door de opkomst van circulaire bedrijfsmodellen. Nu duurzaamheid een steeds belangrijker aspect van de industrie wordt, heroverwegen modemerken hun benadering van productie, distributie en consumentenbetrokkenheid. De circulaire toeleveringsketen van de toekomst biedt een nieuwe manier van zakendoen, die gericht is op het minimaliseren van afval, het maximaliseren van hulpbronnenefficiëntie en het bevorderen van een meer harmonieuze, duurzame en ethische industrie.

Circulariteit begrijpen in de mode

Circulariteit in mode verwijst naar het ontwerpen, produceren en consumeren van kleding op een manier die meer in harmonie is met de natuur en haar hulpbronnen. In plaats van producten na gebruik op stortplaatsen te dumpen, streven circulaire toeleveringsketens ernaar een gesloten kringloopsysteem te creëren waarbij alles wordt gemaakt en gebruikt met de volgende fases al in gedachten. Dit concept is cruciaal, niet alleen om de enorme negatieve milieueffecten van mode te elimineren, maar ook om hulpbronnen optimaal te gebruiken op een manier die zowel de natuur als de mens ten goede komt.

Er is een verandering nodig in de conventioneel antropocentrische mindset ten opzichte van mode om het menselijke leven op aarde te behouden.

Supply Chains in mode en circulariteit

De volgende tabel illustreert circulariteit tijdens de productiestatussen van een kledingstuk, beginnend bij de lineaire economie onderaan tot het ideale scenario van circulariteit geïntegreerd in de ontwerpfase van een kledingstuk.

Bovenaan de tabel staan de meest circulaire en duurzame praktijken vermeld, te beginnen met het weigeren en heroverwegen van de noodzaak van nieuwe kledingstukken. Dit houdt in dat producten worden ontworpen die geen nieuwe hulpbronnen of grondstoffen vereisen, of ervoor kiezen om helemaal geen nieuwe items te produceren. Dit omvat ook het ontwerpen van producten met de hele levenscyclus in gedachten, rekening houdend met duurzaamheid, recycleerbaarheid, biologisch afbreekbaarheid, enzovoort. Naarmate we verder naar beneden gaan, worden circulariteitspraktijken tijdens de consumptiefase benadrukt, zoals hergebruik, reparatie en opknappen van kledingstukken. In de volgende fase wordt circulariteit aan het einde van de levenscyclus van een kledingstuk genoemd, waarbij materialen worden gerecycled en hergebruikt om ervoor te zorgen dat ze niet op een stortplaats belanden. De onderkant van de tabel toont de lineaire toeleveringsketen, waar geen circulariteit wordt toegepast en kledingstukken en materialen op stortplaatsen belanden.

Om van de bodem van de ladder naar de ideale top te gaan, moet de hele toeleveringsketen van de mode worden omgegooid en opnieuw worden opgebouwd.

Een traditionele modeketen bestaat uit 4 lagen:

Niveau 4: Vezelverwerking. Dit is de eerste fase van het textielproductieproces. Dit omvat de inwinnen van grondstoffen, zoals het oogsten en verwerken van natuurlijke vezels, en de eerste stadia van vezelproductie voor synthetische vezels.
Niveau 3: Productie van garen en stof. Deze stappen verwerken vezels tot stof. Dit omvat spinnen, breien, weven, twijnen en textureren. (Voor de leerindustrie omvat dit het slachten van dieren en natte processen.)
Niveau 2: Afwerking van stof. Dit zijn de stappen die worden genomen om de stoffen af te werken, inclusief wassen, verven, bedrukken, bleken en borduren.
Niveau 1: Productie van kleding. Dit omvat de assemblage, het naaien, snijden, weven en breien van de kledingstukken, inclusief het verpakken voor verzending naar de retailer en/of klant.

Deze niveaus zijn fundamenteel voor de huidige lineaire toeleveringsketen, maar de introductie van circulaire praktijken zal deze structuur verstoren. Circulariteit gaat ook om Degrowth, wat verwijst naar de opzettelijke vermindering van productie en consumptie met het ook op duurzaamheid.
Dus in het ideale scenario van een circulaire toeleveringsketen zullen de niveaus 3 en 4 drastisch worden verkleind, terwijl de focus verschuift naar het optimaal benutten van reeds bestaande hulpbronnen. Dit zou een aanzienlijke vermindering van de benodigde mankracht voor niveaus 3 en 4 betekenen, waardoor het risico ontstaat dat mensen hun baan verliezen en de economie ernstig worden getroffen als dit niet zorgvuldig gebeurt. Maar terwijl sommige niveaus worden geminimaliseerd, kunnen andere niveaus worden geïntroduceerd, zoals voor het upcyclen of herbestemmen van kleding/materialen voor ander gebruik, of het opnieuw integreren in de natuur. Er is ook een grotere behoefte aan intellectuele en technologische vooruitgang. Dit alles bij elkaar zal nieuwe banen en kansen creëren.
Overheden en industrieën moeten plannen voor een geleidelijke overgang, waarbij trainingen en nieuwe arbeidsmogelijkheden in de opkomende circulaire economie worden geboden. Een actieplan zou bijvoorbeeld stimulansen kunnen bevatten voor bedrijven die circulaire praktijken toepassen, maar het zou ook educatieve programma’s voor werknemers die overstappen naar nieuwe functies, en investeringen in recycling- en reparatie-infrastructuur kunnen omvatten.

De huidige niveaus die doorgaans worden gebruikt om het textielproductieproces te structureren, staan soms al ter discussie. Sommige leveranciers of processen kunnen in meerdere niveaus worden geclassificeerd, afhankelijk van het product zelf.

Met de opkomst van nieuwe upcycling- en recyclingprocessen wordt deze discussie belangrijker. Waar classificeer je een fabrikant die maritiem afval verwerkt tot nieuwe nylon vezels en garens? Of een merk dat oude vrachtwagenzeilen upcycled tot tassen? Dit roept de vraag op of dit systeem nog relevant is.

Een benadering waarbij de consument betrokken is, is ook noodzakelijk voor deze overgang. Het gebruik van kleding door consumenten is cruciaal om het gesloten kringloopsysteem in stand te houden. Dus zij moeten betrokken worden bij deze overgang en voorzien worden van stimulansen en middelen om deel te nemen aan gezond gebruik van de kledingstukken, zoals reparatie, recycling, doorverkoop, enzovoort. Dit bevordert ook een gevoel van eigenaarschap en verantwoordelijkheid, waardoor ze zich bewuster worden van hun consumptiekeuzes in plaats van het allemaal aan de merken en fabrikanten over te laten.

Dus, in plaats van vast te houden aan een lineaire denkwijze, waarom niet een circulair systeem gebruiken in de hele industrie? Op deze manier worden consumenten automatisch bij het proces betrokken, waardoor fabrikanten verder kijken dan het ‘begin’ en ‘einde’ van hun eigen onderdelen.

Visie op de toekomst

Stel je eens voor dat je op een dag gemakkelijk je eigen stijl kan ontdekken, zodat je je outfit kiest voor je eigen zelfexpressie, zonder te denken aan trends. Een toekomst waarin beschikbaarheid belangrijker is dan eigendom en waarin elk kledingstuk dat je draagt persoonlijk en speciaal is en je je bewust bent van de herkomst van elke vezel in het kledingstuk, van elke hand die er zo hard aan heeft gewerkt. Waar je kledingstuk een deel van je identiteit is, zodat je bereid bent om net dat beetje extra te doen om het in de beste kwaliteit te houden, om het te repareren of te upcyclen als dat nodig is. En als de trieste dag komt dat het te versleten is om nog te gebruiken, weet je precies waar je het naartoe moet brengen om het een verdient nieuw leven te geven, in welke vorm dan ook. Dit is de toekomst die circulaire mode tot leven probeert te brengen. Een wereld waarin het concept van “wegwerpmode” niet meer bestaat. Deze visie vereist een collectieve inspanning van merken, consumenten en beleidsmakers om duurzame mode werkelijkheid te laten worden.

Kortom, de overgang naar circulaire toeleveringsketens in de mode biedt zowel uitdagingen als kansen. Door traditionele praktijken te heroverwegen en duurzaamheid te omarmen, kan de industrie de weg vrijmaken voor een meer ethische en milieuvriendelijke toekomst.