De zeven zonden van Greenwashing 

Er is een groei­end mili­eu­be­wust­zijn onder con­su­men­ten in heel Euro­pa, de vraag naar groe­ne en duur­za­me pro­duc­ten en dien­sten stijgt. Deze groei­en­de vraag heeft ech­ter geleid tot een toe­na­me van green­was­hing, waar­bij bedrij­ven mis­lei­den­de uit­spra­ken doen en zich­zelf als mili­eu­vrien­de­lijk afschilderen. 

Tij­dens de tran­si­tie naar een groe­ner Euro­pa is het cru­ci­aal om de zeven hoofd­zon­den van green­was­hing bloot te leg­gen en aan te pak­ken. COSH! nam het onder de loep en onder­zocht de EU-wets­voor­stel­len en noe­mens­waar­di­ge voor­beel­den uit de lidstaten.

De zonden van Greenwashing

1. Vage terminologieën

Een veel­voor­ko­men­de green­was­hing-tac­tiek is het gebruik van vage of dub­bel­zin­ni­ge ter­men zoals ​“natuur­lijk” of ​“mili­eu­vrien­de­lijk”.

Euro­pe­se lan­den erken­nen dit pro­bleem en onder­ne­men actie. Hier­voor heeft de Euro­pe­se Unie (EU) wet­ge­ving geïn­tro­du­ceerd die dui­de­lij­ke cri­te­ria vast­stelt voor ​“groe­ne” pro­duc­ten en dien­sten, waar­on­der het EU Eco­la­bel en de Euro­pean Green Claims draft Direc­ti­ve, met ont­werp­richt­lij­nen. Voor­al de laat­ste zal het bedrijfs- en con­su­men­ten­land­schap in EU ingrij­pend beïnvloeden.

De Green Claims Direc­ti­ve is een richt­lijn die op 23 maart 2023 door de Euro­pe­se Com­mis­sie is voor­ge­steld om zoge­naam­de green­was­hing tegen te gaan. Het doel is om con­su­men­ten de zeker­heid te geven dat pro­duc­ten en dien­sten die als mili­eu­vrien­de­lijk wor­den aan­ge­pre­zen, wor­den onder­steund door weten­schap­pe­lijk bewijs.

Het zal ech­ter nog eni­ge tijd duren voor­dat de voor­ge­stel­de regels bin­dend zijn voor bedrij­ven: De goed­keu­ring van de EU-Raad en het EU-Par­le­ment is nog in afwach­ting. De lid­sta­ten heb­ben ver­vol­gens 18 maan­den om deze regels te inte­gre­ren in hun nati­o­na­le wet­ge­ving. Na deze peri­o­de zal het nog zes maan­den duren voor­dat ze daad­wer­ke­lijk in wer­king tre­den. Wan­neer de lid­sta­ten de richt­lijn heb­ben opge­no­men in hun wet­ge­ving, die­nen alle KMO’s en mul­ti­na­ti­o­na­le onder­ne­min­gen zich hier­aan te hou­den. Bedrij­ven met min­der dan tien werk­ne­mers vor­men hier­op de uitzondering.

Ondanks deze inspan­nin­gen blij­ven er gaten in de wet bestaan en is de hand­ha­ving inconsistent.

2. Verborgen compromissen

Green­was­hing doet zich voor wan­neer bedrij­ven één mili­eu­vrien­de­lijk aspect van hun pro­duct uit­lich­ten en ande­re sig­ni­fi­can­te mili­eu­ef­fec­ten gemaks­hal­ve ach­ter­we­ge laten. Euro­pe­se con­su­men­ten wor­den zich steeds meer bewust van deze stra­te­gie en eisen meer trans­pa­ran­tie. In reac­tie hier­op voe­ren Euro­pe­se lan­den regel­ge­ving in die levens­cy­clusana­ly­ses en uit­ge­brei­de open­baar­ma­king van mili­eu­ge­ge­vens sti­mu­leert. De kern zit in de nuan­ce en een sys­te­mi­sche bena­de­ring, wel­ke een alom­vat­tend over­zicht biedt van wat een duur­zaam pro­duct wer­ke­lijk betekent.

Veel kle­ding­mer­ken geven bij­voor­beeld geen open­heid over hun toe­le­ve­rings­ke­tens, die vaak com­plex en wereld­wijd ver­spreid zijn, maar leg­gen bij­voor­beeld de nadruk op hun gebruik van bio­lo­gisch katoen. Wat voor cer­ti­fi­ce­ring het katoen heeft en of het gemengd is met syn­the­ti­sche mate­ri­a­len, of waar het van­daan komt en uit­ein­de­lijk naar­toe is ver­scheept, zijn essen­ti­ë­le duur­zaam­heids­as­pec­ten die ook trans­pa­rant gecom­mu­ni­ceerd moe­ten wor­den. Dit illu­streert het belang van vol­le­di­ge levens­cy­clusana­ly­ses en trans­pa­ran­te registratie.

3. Geen bewijs

Een ande­re ern­sti­ge mis­stap in green­was­hing is het ont­bre­ken van geloof­waar­dig bewijs voor mili­eu­claims. Euro­pa gaat dit tegen met wet­ge­ving, zoals de Green Claims draft, die onder­bou­wing en onaf­han­ke­lij­ke veri­fi­ca­tie van mili­eu­claims ver­plicht stelt. 

4. Irrelevantie

Boos­doe­ners van green­was­hing maken vaak bewe­rin­gen die wel­is­waar tech­nisch cor­rect zijn, maar wei­nig zeg­gen of irre­le­vant zijn voor de tota­le mili­eu-impact van het pro­duct of de dienst. Euro­pa zet in op het ver­gro­ten van bewust­zijn en het bevor­de­ren van nauw­keu­ri­ge eti­ket­te­ring om mis­lei­den­de bewe­rin­gen tegen te gaan. Dit kan met name wor­den opge­merkt bij het gebruik van tex­tiel op basis van fos­sie­le brand­stof­fen, dat tot op heden nog steeds de wereld­wij­de mode-indu­strie domi­neert. Het down­cy­clen van plas­tic fles­sen naar kle­ding neemt alle mili­eu­voor­de­len weg en ver­kort in fei­te de levens­duur van plas­tic fles­sen, ten­zij ze zijn opge­vist uit de oce­aan of ande­re natuur­lij­ke habi­tats zijn gehaald. Dit bena­drukt hoe belang­rijk het is om de bre­de­re mili­eu­ef­fec­ten in over­we­ging te nemen.

5. Kies het minste van twee kwaden 

Som­mi­ge bedrij­ven pro­be­ren hun pro­duc­ten af te schil­de­ren als mili­eu­vrien­de­lijk in ver­ge­lij­king met een nog scha­de­lij­ker alter­na­tief. Euro­pe­se lan­den zijn bezig met het opstel­len van uit­ge­brei­de nor­men die pro­duc­ten beoor­de­len op hun daad­wer­ke­lij­ke mili­eu­ef­fect, in plaats van rela­tie­ve vergelijkingen.

De groei­en­de popu­la­ri­teit van elek­tri­sche voer­tui­gen, waar bedrij­ven als Tesla flink van pro­fi­te­ren, illu­streert de ver­te­ken­de kijk op ver­voer en infra­struc­tuur. In plaats van te inves­te­ren in open­baar ver­voer en fiets­vrien­de­lij­ke ste­den, houdt Duits­land nog steeds wan­ho­pig vast aan een infra­struc­tuur waar­in de auto cen­traal staat, focust het op kool­stof­neu­tra­li­teit door mid­del van tech­no­lo­gie en negeert het de immen­se vraag naar grond­stof­fen in deze over­gang naar ver­voer op bat­te­rij­en met zich meebrengt.

6. Greenwashing door ongegronde associaties

Som­mi­ge bedrij­ven pro­be­ren zich te asso­ci­ë­ren met duur­zaam­heids­ini­ti­a­tie­ven of gebrui­ken mili­eu­vrien­de­lij­ke sym­bo­len en labels die con­su­men­ten kun­nen mis­lei­den. COSH! heeft dit bij­voor­beeld gezien bij GOTS Oeko-Tex. Bepaal­de bedrij­ven publi­ce­ren dit keur­merk op hun web­si­tes, maar maken geen details van hun cer­ti­fi­ce­ring bekend. Erger nog, soms staan ze zelfs niet ver­meld in de GOTS-data­ba­se. Der­ge­lij­ke mis­lei­den­de prak­tij­ken scha­den het ver­trou­wen van de con­su­ment en maakt het voor hen moei­lijk om onder­scheid te maken tus­sen legi­tie­me en mis­lei­den­de milieuclaims.

Om deze incon­sis­ten­ties aan te pak­ken, is een radi­ca­le ver­ster­king van de samen­wer­king en coör­di­na­tie tus­sen de EU-lid­sta­ten nood­za­ke­lijk. We moe­ten de hand­ha­vings­ca­pa­ci­teit ver­ster­ken, nor­men en sanc­ties har­mo­ni­se­ren en inves­te­ren in nauw­keu­ri­ge pro­duct­be­oor­de­lin­gen om green­was­hing in Euro­pa effec­tief te bestrij­den. Ver­der is het essen­ti­eel om con­su­men­ten­be­wust­zijn en voor­lich­ting over green­was­hing­prak­tij­ken te ver­gro­ten, zodat men­sen wel­over­wo­gen keu­zes kun­nen maken en bedrij­ven ver­ant­woor­de­lijk kun­nen hou­den voor hun milieuclaims.

7. Leugens

Net als het ver­sprei­den van vage infor­ma­tie, ver­wijst lie­gen in het kader van green­was­hing naar het maken van onjuis­te of mis­lei­den­de uit­spra­ken over de mili­eu­ef­fec­ten of duur­zaam­heids­prak­tij­ken van een pro­duct. Deze oneer­lij­ke of over­dre­ven claims wor­den gebruikt om con­su­men­ten te mis­lei­den en een vals beeld van mili­eu­vrien­de­lijk­heid te creëren.

Fast fas­hi­on-bedrij­ven zoals H&M, Zara of Man­go bren­gen bij­voor­beeld voort­du­rend col­lec­ties uit die wor­den bestem­peld als ​“duur­zaam”, met namen als ​“com­mit­ted” of ​“clo­t­hes made from car­bon emis­si­ons”. Door de cri­sis van over­con­sump­tie en tex­tiel­af­val te nege­ren, wordt de term ​“duur­zaam­heid” ech­ter gere­du­ceerd tot niets meer dan een lege huls.

De belemmeringen voor collectieve implementatie en handhaving

Gebrek aan harmonisatie

Hoe­wel de EU richt­lij­nen voor groe­ne claims heeft geïn­tro­du­ceerd, is er nog steeds een dui­de­lijk gebrek aan samen­wer­king en orga­ni­sa­tie tus­sen de lid­sta­ten om deze richt­lij­nen te inter­pre­te­ren en te hand­ha­ven. Dit leidt tot uit­een­lo­pen­de nor­men en cri­te­ria voor het beoor­de­len van mili­eu­claims, waar­door de com­plexi­teit en ver­war­ring voor bedrij­ven die in meer­de­re EU-lan­den actief zijn en voor con­su­men­ten toeneemt.

Als res­pons hier­op heeft de EU-Com­mis­sie op 23 febru­a­ri 2022 een richt­lijn inza­ke duur­zaam­heids­ef­fect­be­oor­de­ling van bedrij­ven voor­ge­steld. Het doel is een gehar­mo­ni­seerd wet­te­lijk kader bin­nen de EU te schep­pen dat zorgt voor rechts­ze­ker­heid en een gelijk speel­veld voor alle ondernemingen.

Deze richt­lijn heeft tot doel duur­zaam en ver­ant­woord gedrag van onder­ne­min­gen te bevor­de­ren en men­sen­rech­ten- en mili­eu­over­we­gin­gen te ver­an­ke­ren in de acti­vi­tei­ten en het onder­ne­mings­be­stuur van onder­ne­min­gen. De nieu­we regels moe­ten ervoor zor­gen dat bedrij­ven de nega­tie­ve impact van hun acties en waar­de­ke­ten, zowel bin­nen als bui­ten Euro­pa, aan­pak­ken. De richt­lijn is van toe­pas­sing op gro­te EU-bedrij­ven, bedrij­ven uit der­de lan­den met een aan­zien­lij­ke omzet in de EU, en op klei­ne en mid­del­gro­te onder­ne­min­gen. Over­tre­ders ris­ke­ren een boe­te van min­stens 5% van hun wereld­wij­de net­to-omzet en kun­nen wor­den uit­ge­slo­ten van over­heids­op­drach­ten door EU-lidstaten.

Daar­naast heeft de Euro­pe­se Com­mis­sie een nieu­we Com­mis­sie­me­de­de­ling over de inter­pre­ta­tie en toe­pas­sing van de Richt­lijn Oneer­lij­ke Han­dels­prak­tij­ken (‘de UCPD-lei­draad’) her­zien en aan­ge­no­men. In deze her­zie­ning wor­den aspec­ten belicht zoals influ­en­cer mar­ke­ting, con­su­men­ten­re­views en endor­se­ments, maar ook mili­eu­claims en geplan­de ver­ou­de­ring, om er maar een paar te noe­men. Deze tekst, in lijn met de Green Deal en het Actie­plan Cir­cu­lai­re Eco­no­mie, is bedoeld om con­su­men­ten te bescher­men door hen de mid­de­len te geven om beter geïn­for­meerd te zijn over deze han­dels­prak­tij­ken bij het adver­te­ren, kopen of gebrui­ken van producten.

Gezien de ver­vui­ling ver­oor­zaakt door tex­tiel­pro­duc­ten tij­dens hun gehe­le levens­cy­clus, is de tex­tiel­sec­tor bij­voor­beeld ver­plicht zich te hou­den aan de recen­te­lijk opge­stel­de voor­schrif­ten inza­ke kli­maat­ge­re­la­teer­de bewe­rin­gen. De Com­mis­sie onder­streept dat claims zoals ​“kli­maat­neu­traal”, ​“kool­stof­neu­traal” of ​“100% CO2 gecom­pen­seerd” als mis­lei­dend kun­nen wor­den beschouwd voor con­su­men­ten en dus aan dezelf­de regels moe­ten voldoen.

Beperkte handhavingsmiddelen

De hand­ha­ving van regel­ge­ving tegen green­was­hing is door­gaans de ver­ant­woor­de­lijk­heid van nati­o­na­le auto­ri­tei­ten in elke EU-lid­staat. Deze auto­ri­tei­ten wor­den ech­ter vaak gecon­fron­teerd met beperk­te mid­de­len, zoals beperkt of onge­schoold per­so­neel en bud­get­tai­re beper­kin­gen, wat effec­tie­ve moni­to­ring en hand­ha­ving kan bemoei­lij­ken.

Bij­voor­beeld, na de goed­keu­ring van het Actie­plan Cir­cu­lai­re Eco­no­mie 2020 zijn de cri­te­ria voor Groe­ne Over­heids­op­drach­ten (GPP) van de Euro­pe­se Com­mis­sie opti­o­neel gemaakt voor ver­schil­len­de pro­duct­groe­pen. Dit inkoop­pro­ces is ​“een metho­de waar­bij over­heids­in­stan­ties goe­de­ren, dien­sten en pro­jec­t­op­drach­ten trach­ten aan te beste­den die gedu­ren­de hun levens­cy­clus een ver­min­der­de mili­eu­be­las­ting ken­nen, in ver­ge­lij­king met gelijk­soor­ti­ge goe­de­ren, dien­sten en pro­jec­t­op­drach­ten met dezelf­de pri­mai­re func­tie die anders zou­den wor­den aan­be­steed “- Euro­pe­se Com­mis­sie, Groen Ondernemen.

Inconsistente sancties

Sanc­ties voor green­was­hing-over­tre­din­gen vari­ë­ren sterk tus­sen de Euro­pe­se lan­den. Dit bete­kent dat bedrij­ven die in som­mi­ge lid­sta­ten mis­lei­den­de mili­eu­claims maken, met lich­te­re straf­fen kun­nen weg­ko­men dan in ande­re. Als gevolg van de uit­een­lo­pen­de rechts­sys­te­men bin­nen de EU, aan­pas­sin­gen in de wet­ge­ving en de beschik­ba­re mid­de­len, kun­nen boe­tes en sanc­ties in het ene land aan­zien­lijk hoger uit­val­len dan in het ande­re. Deze incon­sis­ten­tie in hand­ha­ving zorgt ervoor dat er geen een­dui­dig en sterk sig­naal wordt afge­ge­ven aan moge­lij­ke green­was­hing-over­tre­ders, wat inves­te­rin­gen in de stren­ge­re lid­sta­ten kan verminderen. 

De complexiteit van productbeoordeling

Om de mili­eu-impact van een pro­duct of dienst nauw­keu­rig te bepa­len, zijn gron­di­ge beoor­de­lin­gen nodig die de vol­le­di­ge levens­cy­clus omvat­ten, van de win­ning van grond­stof­fen tot pro­duc­tie, gebruik en ver­wij­de­ring. Deze beoor­de­lin­gen, con­sis­tent en nauw­keu­rig uit­voe­ren vergt veel van bedrij­ven en regu­le­ren­de instan­ties, waar­door er ruim­te kan ont­staan voor onnauw­keu­rig­he­den of ver­gis­sin­gen. Naast beken­de cer­ti­fi­ca­ten zoals de HIGG Index, GOTS en de Forest Ste­wards­hip Coun­cil (FSC), kent Euro­pa een breed sca­la aan duur­zaam­heids­cer­ti­fi­ca­ten, elk met hun eigen cri­te­ria. In Euro­pa is het EU Eco­la­bel de eni­ge pan-Euro­pe­se type I eco­la­bel. Deze is in heel Euro­pa erkend en onder­steund daar­mee de inter­ne markt voor groe­ne pro­duc­ten. Boven­dien vol­doet het aan de ISO 14024 Type 1‑norm, wat garan­deert dat het betrouw­baar is, geba­seerd op meer­de­re cri­te­ria en gecon­tro­leerd door onaf­han­ke­lij­ke der­den. De cri­te­ria wor­den bepaald via een trans­pa­ran­te levens­cy­clus­be­na­de­ring en in samen­wer­king met diver­se belanghebbenden.

Wan­neer de Green Claims Richt­lijn van kracht wordt, naar ver­wach­ting uiter­lijk in 2025, zal er een ver­bod zijn op het cre­ë­ren van nieu­we publie­ke keur­merk­sys­te­men en een vali­da­tie­pro­ce­du­re voor pri­va­te ope­ra­tors wor­den ingevoerd.

Aanvullende regelgeving

Naast de hand­ha­ving en toe­pas­sing door alle EU-lid­sta­ten van ver­or­de­nin­gen en richt­lij­nen die door de Euro­pe­se Com­mis­sie zijn vast­ge­steld, zoals de richt­lijn oneer­lij­ke han­dels­prak­tij­ken (UCPD), de richt­lijn con­su­men­ten­rech­ten (CRD) en uit­ein­de­lijk de richt­lijn inza­ke Groe­ne Claims bij Pro­duc­ten, beschik­ken afzon­der­lij­ke lid­sta­ten zoals Neder­land, Duits­land of Bel­gië over aan­vul­len­de, land­spe­ci­fie­ke wet­ge­ving om green­was­hing tegen te gaan.

Nederland

Neder­lands Bur­ger­lijk Wet­boek: Dit wet­boek bevat bepa­lin­gen tegen mis­lei­den­de recla­me en oneer­lij­ke han­dels­prak­tij­ken, die kun­nen wor­den toe­ge­past om green­was­hing tegen te gaan.

De nieu­we Neder­land­se Code voor Duur­zaam­heids­re­cla­me (CDR) is op 1 febru­a­ri 2023 in wer­king getre­den en ver­vangt de Mili­eu Recla­me Code (MRC). Het is een onder­deel van de Neder­land­se Recla­me Code (NRC), die alge­meen wordt erkend als een zelf­re­gu­le­rend kader in Neder­land. Deze regel­ge­ving is geba­seerd op de Neder­land­se Wet Oneer­lij­ke Han­dels­prak­tij­ken, de nati­o­na­le imple­men­ta­tie van de EU Richt­lijn Oneer­lij­ke Han­dels­prak­tij­ken (2005/29/EG) en de EU Richt­lijn Audio­vi­su­e­le Media­dien­sten (2010/13/EU).

Op 26 juni heeft de Neder­land­se influ­en­cer Sara Dub­bel­dam via de Recla­me Code Com­mis­sie (RCC) Pri­mark NL aan­ge­klaagd wegens green­was­hing. De Recla­me Code Com­mis­sie is een Neder­land­se orga­ni­sa­tie die adver­ten­ties beoor­deelt op eer­lijk­heid en betrouw­baar­heid. Als de RCC con­clu­deert dat de claims van Pri­mark inder­daad mis­lei­dend zijn voor de con­su­ment, mag Pri­mark niet meer op deze manier adver­te­ren. Mocht het bedrijf zich hier niet aan hou­den, dan kan de RCC de toe­zicht­hou­der Auto­ri­teit Con­su­ment en Markt (ACM) vra­gen om op te tre­den, even­tu­eel door mid­del van een boete.

De Neder­land­se over­heid heeft afspra­ken gemaakt over maat­schap­pe­lijk ver­ant­woord onder­ne­men (MVO) met ver­schil­len­de sec­to­ren en maat­schap­pe­lij­ke orga­ni­sa­ties in het land. 

Deze afspra­ken bena­druk­ken de gedeel­de ver­ant­woor­de­lijk­heid tus­sen bedrij­ven, maat­schap­pe­lij­ke orga­ni­sa­ties en de over­heid om mis­stan­den op het gebied van men­sen­rech­ten, arbeids­rech­ten en mili­eu te voor­ko­men. Enke­le van deze spe­ci­fi­ce­ren de richt­lij­nen voor bedrij­ven om samen te wer­ken met maat­schap­pe­lij­ke orga­ni­sa­ties en de over­heid om ver­ant­woord onder­ne­men te garan­de­ren. Deze omvat­ten, maar zijn niet beperkt tot, de Neder­land­se Over­een­komst inza­ke Duur­za­me Kle­ding en Tex­tiel en de Over­een­komst ter Bevor­de­ring van Duur­za­me Bosbouw.

Duitsland

Wet tegen oneer­lij­ke con­cur­ren­tie (Gesetz gegen den unlau­te­ren Wett­be­werb): Deze wet ver­biedt oneer­lij­ke con­cur­ren­tie­prak­tij­ken, waar­on­der val­se of mis­lei­den­de mili­eu­claims. Het is ook ver­bo­den om garan­tie­mer­ken of kwa­li­teits­la­bels te gebrui­ken zon­der de juis­te toestemming.

Duits Fede­raal Mili­eu­agent­schap (Umwelt­bun­de­samt): Dit agent­schap geeft richt­lij­nen en infor­ma­tie aan bedrij­ven en con­su­men­ten over mili­eu­claims en bevor­dert trans­pa­ran­tie en nauwkeurigheid.

De Duit­se fede­ra­le minis­ter voor Con­su­men­ten­be­scher­ming, Stef­fi Lem­ke, zet zich ook in voor een AI-keur­merk voor alle goe­de­ren en dien­sten die met AI zijn geproduceerd.

België

Bel­gisch Wet­boek van Eco­no­misch Recht: Het alge­me­ne wet­te­lij­ke kader inza­ke mis­lei­den­de han­dels­prak­tij­ken is te vin­den in boek VI van het Bel­gi­sche Wet­boek van Eco­no­misch Recht, dat de Euro­pe­se Richt­lijn 2005/29 betref­fen­de oneer­lij­ke han­dels­prak­tij­ken omzet in Bel­gisch recht. Dit wet­boek bevat bepa­lin­gen tegen val­se recla­me en oneer­lij­ke han­dels­prak­tij­ken, die kun­nen wor­den toe­ge­past om green­was­hing tegen te gaan.

Om te laten zien hoe deze prin­ci­pes kun­nen wor­den toe­ge­past, heeft de regel­ge­ver (het Minis­te­rie van Eco­no­mi­sche Zaken) richt­lij­nen opge­steld voor milieuclaims. 

Boven­dien is de Bel­gi­sche Fede­ra­le Over­heids­dienst Eco­no­mie (Ser­vi­ce Public Fédé­ral Eco­no­mie) een orga­ni­sa­tie die toe­zicht houdt op con­su­men­ten­za­ken en de nale­ving ervan afdwingt. 

Op een keerpunt

Greenwashing vormt een grote bedreiging voor de Europese duurzame ontwikkelingsdoelen en het consumentenvertrouwen

Bar­ba­ra Sche­ben van KPMG bena­drukt: ​“Deze kwes­tie kent meer­de­re facet­ten: Aller­eerst gaat het uiter­aard om mis­lei­ding van de con­su­men­ten. Velen kie­zen bewust voor een spe­ci­fiek pro­duct, wel­licht zelfs een duur­der pro­duct, juist van­we­ge de ver­on­der­stel­de duur­zaam­heid. Deze mis­lei­ding kan twee gevol­gen heb­ben: blijft het onop­ge­merkt, dan blij­ven gro­te mili­eu­pro­ble­men voort­be­staan ter­wijl con­su­men­ten gelo­ven een posi­tie­ve bij­dra­ge te leve­ren. Wordt green­was­hing daar­en­te­gen publie­ke­lijk ont­mas­kerd, dan kan het alge­meen ver­trou­wen in de duur­zaam­heid van pro­duc­ten, dien­sten en zelfs mili­eu­keur­mer­ken dalen. Dit kan lei­den tot een ver­min­der­de vraag naar daad­wer­ke­lijk duur­za­me producten.”

Ondanks dat Euro­pe­se lan­den aan­zien­lij­ke stap­pen heb­ben gezet om green­was­hing tegen te gaan door mid­del van wet­ge­ving, blijft het een uit­da­ging om te zor­gen voor con­sis­ten­te hand­ha­ving en om mazen in de regel­ge­ving te dich­ten. Con­su­men­ten moe­ten waak­zaam blij­ven en trans­pa­ran­tie, onaf­han­ke­lij­ke veri­fi­ca­tie en geloof­waar­di­ge cer­ti­fi­ce­rin­gen eisen om green­was­hing te bestrij­den en een echt duur­za­me toe­komst in Euro­pa te bevorderen.

Vond je dit arti­kel inte­res­sant? Schrijf je in voor onze nieuws­brief en blijf op de hoogte!