Mien Kaba

Mien heeft intus­sen de labels Hand­ma­de in Brug­ge, Hand­ma­de in Bel­gi­um en Erkend ambacht bemachtigd.

Ben jij op zoek naar een unie­ke hand­ge­maak­te tas die boven­dien duur­zaam is?

Maak een afspraak met Domi­ni­que en ga voe­len, zien en rui­ken. De kof­fie staat alvast klaar!

Mien werk­te aan een unie­ke col­lec­tie hand­tas­sen samen met de beken­de kal­li­graaf Bro­dy Neu­en­schwan­der. Zul­ke pro­jec­ten doet ze echt graag en wil ze in de toe­komst nog doen. “(Inter­na­ti­o­na­le) kun­ste­naars mogen zich aan­mel­den,” lacht Dominique

Er bestaan in gro­te lij­nen 2 soor­ten leer: che­misch gelooid (vaak met chroom) of plant­aar­dig gelooid (dat kan met boom­schors zoals kas­tan­je of eik). Qua duur­zaam­heid is het moei­lijk te zeg­gen wel­ke soort de bes­te is, want dat hangt natuur­lijk van veel meer af dan het looi­pro­ces alleen zoals leef­om­stan­dig­he­den van de die­ren, trans­port van het leer, arbeids­om­stan­dig­he­den, mili­eu-eisen van het land, …

Mien is niet zeker dat plant­aar­dig looi­en altijd pro­per­der en vei­li­ger is dan che­misch looi­en. Het valt te bekij­ken wat er bij­voor­beeld met het afval­wa­ter bij che­mi­sche looi­ing gebeurt. In Ita­lië of Duits­land gaan ze daar anders mee om dan in lage­loon­lan­den bui­ten Euro­pa.
Ze kiest waar ze kan wel voor plant­aar­di­ge looi­ing als het leer de soe­pel­heid heeft die ze voor haar ont­werp wil. Zo heeft ze een ult­ra­zacht tas­je gemaakt uit leer gelooid in Duits­land met rabarber. 

Vis­sen­leer als alter­na­tief voor exo­tisch leer van bedreig­de dier­soor­ten.
Mien werkt voor­na­me­lijk met koei­en­leer en var­kens­leer, maar expe­ri­men­teert ook met ver­schil­len­de soor­ten vis­sen­leer. Steeds gaat het om hui­den van die­ren die als rest­pro­duct van de voe­dings­in­du­strie komen.

De meest duur­za­me hand­tas “…is de hand­tas die je al hebt! Daar­om her­stelt Domi­ni­que je eigen hand­tas of kan je er een nieu­we laten maken uit reeds gebruik­te producten!

Want behal­ve met nieuw leer, werkt Mien ook met oud leer. Van leren laar­zen, een leren jas of zetel,…kan zij ook een tas maken. Zo maak­te ze uit een jas van een groot­va­der een tas voor de doch­ter én voor de kleindochter.

‘Klan­ten komen van Brus­sel of Lim­burg om hun lede­ren hand­tas te laten her­stel­len. Dat is ook de reden waar­om ik her­stel­lin­gen van hand­tas­sen niet kan los­sen.’ Com­mer­ci­eel gezien zou enkel hand­tas­sen ont­wer­pen en maken de juis­te keu­ze zijn, maar de ener­ge­ti­sche win die ze krijgt als ze een dier­ba­re hand­tas kan her­stel­len is zo groot dat ze die her­stel­lin­gen blijft doen. Het is haar bij­dra­ge aan de maatschappij.

Bin­nen de leer­in­du­strie zelf zijn er al heel wat ini­ti­a­tie­ven om om te gaan met leer­res­ten uit de pro­duc­tie van tas­sen, rie­men,…. Maar Domi­ni­que wil voor­al graag aan de slag met die gro­te stroom aan post-con­su­mer leer, maar ze kan dat niet alleen.
Hier­voor is ze nog op zoek naar de juis­te men­sen om hier iets struc­tu­reels mee te doen. Intus­sen heeft ze al heel wat lede­ren jas­sen, rie­men, oude hand­tas­sen, leer van zetels,… bij­ge­hou­den, waar­mee ze nog niet van weet wat ermee gedaan. Men­sen bren­gen dat leer spon­taan binnen. 

Mien wil zo zero was­te moge­lijk wer­ken en is zo ook een toon­voor­beeld van cir­cu­lai­re eco­no­mie. Bij kring­loop­eco­no­mie is het de bedoe­ling om rest­stof­fen vol­le­dig opnieuw in te zet­ten. Laat dat nu net haar stok­paard­je zijn!

Om te begin­nen spaart ze alle moge­lij­ke res­ten leer uit haar eigen ate­lier die ze sor­teert vol­gens groot­te en kleur. Klei­ne­re res­ten vin­den soms een nieu­we eige­naar en wor­den voor acces­soi­res of knut­sel­ac­ti­vi­tei­ten gebruikt, gro­te­re die­nen voor de vele her­stel­lin­gen die ze doet. ​‘Ik kan gewoon geen leer weg­gooi­en,’ geeft ze toe. Zelfs draad­jes van de naai­ma­chi­ne of klei­ne snip­pers vis­sen­leer wor­den bijgehouden.

Mien let in elk aspect van haar werk op cir­cu­la­ri­teit, zo is het meu­bi­lair in haar ate­lier twee­de­hands aan­ge­kocht of lokaal gemaakt, werkt ze met rest­pa­pier om patro­nen uit te teke­nen en her­ge­bruikt ze ver­pak­kings­ma­te­ri­a­len.

Om zo lokaal moge­lijk te wer­ken ging de ont­werp­ster op zoek naar plaat­se­lij­ke, duur­za­me vis uit de Noord­zee. Vis looi­en gebeurt niet in Bel­gië omdat de hoe­veel­he­den vis die hier gevan­gen wor­den te klein zijn. Het lokaal­ste vis­sen­leer is zee­tong, als een klant bij Mien Kaba een zee­tong vel kiest, komt die stee­vast uit Bor­deaux! Kabel­jauw en zee­wolf hui­den komen uit IJs­land.

Ook ande­re hui­den koopt ze dicht bij huis zoals uit Duits­land en Ita­lië, vaak via groot­han­dels in Neder­land en men­sen die stocks over­ko­pen en door­ver­ko­pen per stuk. Ze gaat er zelf om met de auto, want ze wil ze zelf zorg­vul­dig selec­te­ren, zien en voe­len voor ze koopt.

Mien Kaba scoort min­der goed op die­ren­wel­zijn omdat er niet veel infor­ma­tie beschik­baar is over het onder­werp. Het Bel­gi­sche merk koopt de hui­den zo lokaal moge­lijk in, maar helaas is er wei­nig trans­pa­ran­tie in de leer­in­du­strie. Hier­door is het voor een klein merk bij­na onmo­ge­lijk om de her­komst van het leer te her­lei­den tot de boer­de­rij waar het dier leefde.

Daar­om onder­zoekt Mien Kaba ook de moge­lijk­he­den om met vega­nis­ti­sche leer alter­na­tie­ven aan de slag te gaan. Op haar web­si­te kun je lezen over de vele tes­ten en onder­zoe­ken die de ont­werp­ster voer­de. Hier­bij is voor­al de kwa­li­teit en de levens­duur van het mate­ri­aal belang­rijk, zodat je lang kunt genie­ten van je tas!

Tot slot is ook het gebruik van recy­clet leer dier­vrien­de­lijk. Door het mate­ri­aal een nieuw leven te geven voor­komt Mien Kaba dat er nieu­we hui­den nodig zijn om de tas te maken.

Zoals eer­der ver­meld kun je bij Mien Kaba terecht om je tas te laten her­stel­len en zo een lan­ge­re levens­duur te schen­ken. Daar­naast zijn de ont­wer­pen van het merk ook uniek, hand­ge­maakt met ambach­te­lij­ke tech­nie­ken en kwa­li­ta­tie­ve mate­ri­a­len. Op deze manier hoopt ont­werp­ster Mien elke dat elke tas zo lang moge­lijk gekoes­terd wordt. 

De ambachts­vrouw vindt op bestel­ling wer­ken zon­der stock een belang­rijk prin­ci­pe. Ze wil dat men­sen die een hand­tas kopen, die heel lang kun­nen hou­den. Dat kan want de tas is vol­le­dig op maat gemaakt. Als je toch wat meer afwis­se­ling wil, kan ze een tas met ver­wis­sel­ba­re flap­pen voor je maken. 

Ondanks het gebrek aan trans­pa­ran­tie in de leer­in­du­strie is het Brug­se hand­tas­sen­merk wel trans­pa­rant. Op de site vind je veel infor­ma­tie over de mate­ri­a­len en de her­komst, boven­dien maakt Mien alle tas­sen zelf en is ze dus trans­pa­rant over de werk­om­stan­dig­he­den in het ate­lier. Bezoek Mien Kaba om al je vra­gen te stel­len, Mien staat je graag te woord!